Thanasis Papakonstantinou

Θανάσης Παπακωνσταντίνου – Στίχοι και Μουσική

Μια νύχτα θα ‘ρθει από μακριά, βρε αμάν αμάν
αέρας Πεχλιβάνης
να μην μπορείς να κοιμηθείς, βρε αμάν αμάν
μόλις τον ανασάνεις.
Θα ‘χει θυμάρι στα μαλλιά, βρε αμάν αμάν
κράνα για σκουλαρίκια
και μες στο στόμα θα γυρνά, βρε αμάν αμάν
ρητορικά χαλίκια.

Θα κατεβεί σαν άρχοντας, βρε αμάν αμάν
θα κατεβεί σαν λύκος
να πάρει χρώμα και ζωή, βρε αμάν αμάν
της μοναξιάς ο κήπος.
Τα μελισσάκια θα γυρνούν, βρε αμάν αμάν
γύρω απ’ τις πολυθρόνες
και το νερό το κρύσταλλο, βρε αμάν αμάν
θα ρέει απ’ τις οθόνες.

Αέρα να ‘σαι τιμωρός, βρε αμάν αμάν
να ‘σαι και παιχνιδιάρης
κι αν βαρεθεί η ψυχούλα μου, βρε αμάν αμάν
να ‘ρθεις να μου την πάρεις,
για να κοιτάει από ψηλά, βρε αμάν αμάν
του κόσμου τη ραστώνη,
να ξεχαστεί σαν των βουνών, βρε αμάν αμάν
το περσινό το χιόνι.

Mia nýchta tha ‘rthei apó makriá, vre amán amán aéras Pechliváni̱s na mi̱n boreís na koimi̱theís, vre amán amán mólis ton anasáneis. Tha ‘chei thymári sta malliá, vre amán amán krána gia skoularíkia kai mes sto stóma tha gyrná, vre amán amán ri̱toriká chalíkia. Tha kateveí san árchontas, vre amán amán tha kateveí san lýkos na párei chró̱ma kai zo̱í̱, vre amán amán ti̱s monaxiás o kí̱pos. Ta melissákia tha gyrnoún, vre amán amán gýro̱ ap’ tis polythrónes kai to neró to krýstallo, vre amán amán tha réei ap’ tis othónes. Aéra na ‘sai timo̱rós, vre amán amán na ‘sai kai paichnidiári̱s ki an varetheí i̱ psychoúla mou, vre amán amán na ‘rtheis na mou ti̱n páreis, gia na koitáei apó psi̱lá, vre amán amán tou kósmou ti̱ rastó̱ni̱, na xechasteí san to̱n vounó̱n, vre amán amán to persinó to chióni.

Θανάσης Παπακωνσταντίνου – Σαν παιδι

Ξανα στην αγκαλη σου,ξανα σαν μικρο παιδι,
γυναικα αμαραντη,ξανα,σα μικρο παιδι.
Ποτε δεν σε ξεχασα,ποτε,σα μικρο παιδι
θολο φεγγαροφωτο,ποτε,σα μικρο παιδι
Σεληνη δως μου την αλλη σου πλευρα.
Η ανασα ειναι σαν πριονι.
Κοβει το χρονο και σκορπα
στην αχραντη σιγη
φωτια και χιονι
Μακρια σου χανομουνα συχνα,σα μικρο παιδι,
παλιρροια γονιμη,συχνα,σα μικρο παιδι
Αρχαιο κυμα,αρχαια προσμονη.
Η ανασα ειναι σαν πριονι.
Κοβει τον χρονο και σκορπα
στην αχραντη σιγη
φωτια και χιονι.
Ζητω την αγαπη σου,ξανα,σα μικρο παιδι.
γαζελα αναλαφρη,ξανα,σα μικρο παιδι.
Παραδομενος κι απολυτος μαζι.
Η ανασα ειναι σαν πριονι.
Κοβει το χρονο και σκορπα
στην αχραντη σιγη
φωτια και χιονι

Xana sti̱n ankali̱ sou,xana san mikro paidi, gynaika amaranti̱,xana,sa mikro paidi. Pote den se xechasa,pote,sa mikro paidi tholo fengarofo̱to,pote,sa mikro paidi Seli̱ni̱ do̱s mou ti̱n alli̱ sou plev̱ra. I̱ anasa einai san prioni. Kovei to chrono kai skorpa sti̱n achranti̱ sigi̱ fo̱tia kai chioni Makria sou chanomouna sychna,sa mikro paidi, palirroia gonimi̱,sychna,sa mikro paidi Archaio kyma,archaia prosmoni̱. I̱ anasa einai san prioni. Kovei ton chrono kai skorpa sti̱n achranti̱ sigi̱ fo̱tia kai chioni. Zi̱to̱ ti̱n agapi̱ sou,xana,sa mikro paidi. gazela analafri̱,xana,sa mikro paidi. Paradomenos ki apolytos mazi. I̱ anasa einai san prioni. Kovei to chrono kai skorpa sti̱n achranti̱ sigi̱ fo̱tia kai chioni

Θανάσης Παπακωνσταντίνου – Ανδρομέδα

Άιντε μες της γης το πυρωμένο κέντρο
άιντε δυο πουλιά φιλιούνται σ’ ένα δέντρο
άιντε πέφτει λάβα, λάβα απ’ τα φιλιά τους
άιντε και φτερά απολιθωμένα απ’ τα κορμιά τους.

Άιντε εκεί μακριά, μακριά στην Ανδρομέδα
άιντε πίνουν τσίπουρο και τρων λακέρδα
άιντε κάτι όντα περίεργα κι ωραία
άιντε που είναι μόνα και ψάχνουν για παρέα.

Άιντε εκεί ψηλά στην άκαρπη Μελούνα
άιντε φύτρωσε, φύτρωσε μια παπαρούνα
άιντε που ‘χει στόμα, στόμα και δαγκάνει
άιντε κι όλο λέει πως δεν το ξανακάνει.

Άιντε εκεί βαθιά, βαθιά στα σωθικά μου
άιντε κάτι γίνεται κυρά μου
άιντε χίλια άλογα τυφλά γυρίζουν
άιντε έξοδο ζητάν και μ’ αλωνίζουν.

Άιντε εδώ σιμά κοντά δυο μέτρα βάθος
άιντε λεν πως φυλακίζουνε το πάθος
άιντε ρίχνουν χώμα με λουλούδια ραίνουν
άιντε και θαρρούν, θαρρούν πως ξεμπερδεύουν.

Áinte mes ti̱s gi̱s to pyro̱méno kéntro áinte dyo pouliá filioúntai s’ éna déntro áinte péftei láva, láva ap’ ta filiá tous áinte kai fterá apolitho̱ména ap’ ta kormiá tous. Áinte ekeí makriá, makriá sti̱n Androméda áinte pínoun tsípouro kai tro̱n lakérda áinte káti ónta períerga ki o̱raía áinte pou eínai móna kai psáchnoun gia paréa. Áinte ekeí psi̱lá sti̱n ákarpi̱ Meloúna áinte fýtro̱se, fýtro̱se mia paparoúna áinte pou ‘chei stóma, stóma kai dankánei áinte ki ólo léei po̱s den to xanakánei. Áinte ekeí vathiá, vathiá sta so̱thiká mou áinte káti gínetai kyrá mou áinte chília áloga tyflá gyrízoun áinte éxodo zi̱tán kai m’ alo̱nízoun. Áinte edó̱ simá kontá dyo métra váthos áinte len po̱s fylakízoune to páthos áinte ríchnoun chó̱ma me louloúdia raínoun áinte kai tharroún, tharroún po̱s xemperdév̱oun.